تصاویر دیدنی صخره ای به شکل فیل

تصاویر دیدنی صخره ای به شکل فیل

هیچ چیز به اندازه دیدن مناظر طبیعی برای روح انسان فرح بخش نیست . به گزارش پارس ناز صخره سیاه سنگی در جزیره “هیمای” در جنوب ایسلند وجود دارد که مانند فیل غول پیکری است و سر در آب فرو برده و البته که دست ساخته انسان نیست

این صخره زیبا که طرحی شبیه به فیل دارد بر اثر فعالیت های آتشفشانی چنین پدیده زیبایی بوجود آمده است.جزیره هیمای بزرگترین جزیره از مجموعه جزایر “Vestmannaeyjar” در ایسلند با 4 هزار و 500 سکنه است.

بسیاری از جزیره های جوان این منطقه به دلیل فوران دهانه آتشفشانی “الدفل” در سال 1973 تشکیل شده اند.به هنگام فوران آتشفشان، مردم منطقه با پمپاژ آبهای سرد دریا به سمت جریان های گدازه ای آنها را از سمت سکونتگاه خود منحرف می کردند.صخره فیلی این جزیره از زیباترین جاذبه های طبیعی توریستی این منطقه است.

منبع : توریسم آنلاین

مجموعه : آشنایی با شهرها و کشورها

"پارس ناز"

مساعدت نمایندگان مجلس شورای اسلامی به سازمان بیمه سلامت

تهران-ایرنا- عضو کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس شورای اسلامی از حضور مسوولان سازمان بیمه سلامت در کمیسیون متبوعش خبر داد و گفت: قرار شد منابع بیشتری در اختیار این سازمان قرار گیرد و نمایندگان در این رابطه تلاش می کنند.

1394/09/02

به گزارش خبرنگار سیاسی ایرنا، دخیل عباس زارع زاده عصر دوشنبه به جلسه کمیسیون شوراها و امور داخلی کشور اشاره کرد و گفت: کلیات شور دوم لایحه چگونگی تشکیل و نحوه رسیدگی هیأت های انضباطی نیروهای مسلح تصویب شد.
وی ادامه داد: ارائه گزارش مسؤولان سازمان بیمه سلامت ایران در کمیسیون از موضوعات دیگر این جلسه بود و عنوان شد با توجه به تحت پوشش قرار گرفتن افراد بیشتر در سطح کشور، منابع بیشتری در اختیار این سازمان قرار گیرد و نمایندگان در این رابطه تلاش می کنند مساعدت شود.
این عضو کمیسیون شوراها افزود: مهدی چمران رییس شورای شهر تهران از مهمانان امروز کمیسیون بود.

**بررسی عملکرد صندوق کارآفرینی امید در کمیسیون برنامه و بودجه
عضو هیات رییسه کمیسیون برنامه، بودجه و محاسبات مجلس، از حضور نورالله زاده مدیرعامل صندوق کارآفرینی امید در کمیسیون متبوعش برای ارایه گزارش عملکرد این صندوق خبر داد.
هادی قوامی درباره جلسه کمیسیون برنامه، بودجه و محاسبات مجلس با اشاره به عملکرد صندوق کارآفرینی و امید، تصریح کرد: نورالله زاده با حضور در کمیسیون برنامه، همچنین توضیحاتی را در رابطه با عملکرد صندوق که باعث کارآفرینی و ایجاد اشتغال شده است، داد.
وی با اشاره به اظهارات مدیرعامل صندوق کارآفرینی و امید ادامه داد: اعتبارات صندوق در سال 91 حدود 330 میلیارد تومان بوده و در سال های 92، 93 و 94 هر سال، 1000 میلیارد تومان بوده است.

سیاسی،مجلس

"ایرنا"

پنجمین دوره جام جهانی فوتبال-1954(سوئیس)

نشان رسمی جام جهانی فوتبال 

به گزارش سرویس ورزشی پایگاه 598، فدراسیون بین المللی فوتبال (فیفا) به چند دلیل تصمیم گرفت مسابقات فوتبال جام جهانی 1954 را به میزبانی سوئیس برگزار کند.

سوئیس از جمله کشورهایی بود که به علت بی طرفی در جنگ جهانی دوم، هیچگونه آسیبی ندید.
** پنجاهمین سالگرد تاسیس فیفا
همچنین سال 1954، در حقیقت پنجاهمین سالگرد تأسیس فیفا بود و از آنجایی که مقر فیفا در زوریخ سوئیس قرار داشت و از طرفی نامزد اروپایی دیگری برای برگزاری جام جهانی نبود، این کشور به عنوان میزبان جام جهانی پنجم برگزیده شد.
** تغییر در سیستم بازی ها
باز هم در مسابقات سال 1954 تغییراتی در سیستم بازی‌ها داده شد. مسابقات این دوره همانند دوره‌های اخیر جام جهانی، به صورت گروهی در دور مقدماتی و تک حذفی در مرحله بعدی برگزار شد.
تیم‌ها در دور مقدماتی در گروه‌های چهارتایی تقسیم شدند که دو تیم نخست هر گروه به مرحله یک چهارم نهایی راه یافتند.
در این دوره 38 کشور برای حضور در مسابقات مقدماتی ثبت نام کردند که تیم های آرژانتین و شوروی در میان آنها نبودند. از قاره آسیا، ژاپن و کره جنوبی حضور داشتند که در دو بازی رفت و برگشت، کره جنوبی به عنوان نماینده آسیا انتخاب شد.
** کره جنوبی اولین آسیایی جام جهانی
کره جنوبی نخستین تیم آسیایی بود که در جام جهانی بازی می‌کرد. این تیم شش بار دیگر به جام جهانی راه یافت که از این نظر در میان دیگر تیم‌های آسیایی رکورددار است.
آلمان پس از پایان جنگ جهانی و جدایی دو بخش شرقی و غربی، اینبار با نام آلمان غربی به خانواده فیفا بازگشت و برای نخستین بار در جمع 16 تیم نهایی قرار گرفته بود.
در این دوره قرار بر این شد که این 16 تیم در چهار گروه چهار تیمی قرار گیرند و هر تیم به قید قرعه دو بازی در گروه برگزار نماید و در نهایت هشت تیم به مرحله دوم (یک چهارم نهایی) صعود نمایند و مسابقات تا فینال به صورت حذفی پیش برود.
از این رو پس از انتخاب 14 تیم دورنهایی به همراه اروگوئه قهرمان دوره پیش و سوئیس میزبان بازیها که از حضور در دور انتخابی معاف بودند، مسابقات در پنجم ژانویه 1954 در برن قرعه کشی شد.
در میان تیم های دور نهایی، مجارستان که از سال 1950 تا 1954 در 33 بازی بدون شکست مانده بود و در سال 1952 مدال طلای المپیک هلسینکی را فتح کرده بود، امید اول قهرمانی به شمار می رفت و پیش بینی می شد که بدون دردسر به قهرمانی برسد.
این تیم با رهبری کاپیتانش فرانس پوشکاش و حضور جمعی از بازیکنان نخبه چون ساندرو کوچیس و بوژیک با قدرت تمام و شکست‌های سنگینی که بر تیم‌های کره جنوبی (0-9) و آلمان غربی (3-8) تحمیل کرد، با زدن 17 گل در دو بازی به عنوان نخستین تیم از گروه خود صعود کرد.
کوچیس که در نوک حمله مجارستان بازی می کرد در نهایت آقای گل این دوره شد.
این تیم در مراحل بعدی با پیروزی بر برزیل و اروگوئه با اقتدار کامل به فینال راه یافت و در مقابل هم گروه دور مقدماتی‌اش آلمان غربی قرار گرفت.
** شکست ناباورانه مجارستان
همانطور که اروگوئه در کمال ناباوری برزیل را در جام 1950 مغلوب کرد، تیم آلمان غربی هم با شکست دادن جادوگران (لقب تیم مجارستان) فاتح جام جهانی شد.
دو تیم در بازی فینال مقابل هم قرار گرفتند و با این که مجارستان 8 بر 3 در دور مقدماتی آلمان غربی را شکست داده بود، در بازی فینال با نتیجه 3 بر 2 مغلوب شد. بدین ترتیب آلمان غربی در نخستین تجربه حضورش در جام جهانی به عنوان قهرمانی این بازی‌ها دست یافت.
این تیم که از سال 1954 تا سال 1990 با عنوان آلمان غربی یا جمهوری فدرال آلمان بدون وقفه در جام جهانی شرکت داشت، در مجموع سه بار عنوان قهرمانی جام جهانی را بدست آورد، اما از سال 1990 به بعد، پس از اتحاد آلمان شرقی و آلمان غربی این دو تیم تحت عنوان تیم ملی آلمان پا به میادین بین‌المللی گذاشتند.
در گروه اول جام جهانی 1954 تیم های برزیل، یوگسلاوی، فرانسه و مکزیک قرار داشتند. برزیل با شکست مکزیک و تساوی در برابر یوگسلاوی و یوگسلاوی هم با پیروزی در برابر فرانسه به مرحله دوم صعود کردند.
زیباترین بازیهای مرحله اول، در گروه دوم انجام گرفت. در این گروه، مجارستان با نتیجه 9 بر صفر، کره جنوبی را شکست داد و در دیدار دوم خود، موفق شد با نتیجه جالب 8 بر 3 بر آلمان غربی فایق آید. از این گروه تیم های مجارستان و آلمان غربی که ترکیه را مغلوب کرده بود، به مرحله بعد صعود کردند.
در گروه سوم، اتریش و اروگوئه تیم های چکسلواکی و اسکاتلند را شکست دادند تا هر دو با چهار امتیاز به جمع تیم های یک چهارم نهایی بپیوندند.
در گروه چهارم، انگلیس با تساوی در برابر بلژیک و پیروزی 3 بر صفر در مقابل سوئیس به عنوان تیم اول صعود کرد و سوئیس با شکست دوباره ایتالیا در بازی تکراری، جواز صعود دریافت کرد.
در مرحله یک چهارم نهایی، آلمان غربی تیم یوگسلاوی را 2 بر صفر مغلوب کرد. اتریش در پر گل ترین دیدار تاریخ جام های جهانی 7 بر 5 سوئیس را حذف کرد و اروگوئه هم بر تیم قدرتمند انگلیس چیره شد تا به نیمه نهایی برسد.
** نبرد برن
اما زیباترین بازی این مرحله، دیدار دو تیم مجارستان و برزیل بود که به علت خشونتهای بی حدش به نبرد برن مشهور شد. در این مسابقه، تیم مجارستان در نهایت به پیروزی 4 بر 2 دست یافت ولی درگیری بازیکنان دو تیم پس از بازی هم ادامه پیدا کرد و به رختکن هم کشیده شد و در نهایت با دخالت پلیس خاتمه یافت.
در مرحله نیمه نهایی، تیم آلمان غربی که حالا در قواره یک مدعی بود، توانست اتریش را 6 بر یک مغلوب نماید تا به همراه مجارستان که 4 بر 2 از سد اروگوئه گذشته بود، برگزار کننده دیدار نهایی جام باشد. در دیدار رده بندی اتریش، قهرمان دوره پیش را 3 بر یک شکست داد و در جای سوم قرار گرفت.
مسابقه فینال در حضور 63800 تماشاگر در تاریخ چهارم ژوییه 1954 در برن برگزار شد. مجارستان، شروعی طوفانی داشت و در 8 دقیقه اول بازی به دو گل دست یافت. اما در ادامه، این آلمانها بودند که در زیر بارش شدید باران با به ثمر رساندن سه گل، فاتح جام ژول ریمه شدند تا جادوگران مجارستان، پس از 37 بازی بی شکست، طعم تلخ شکست را در حساسترین بازی تاریخ فوتبالشان بچشند.
آلمانها از این بازی با نام "معجزه برن” (Wunder von Bern) یاد می کنند.
** اسطوره های جام
- ساندور کوچیس (مجارستان، تولد 1929، مرگ 1979)
وی علاوه بر قهرمانی در بازی های المپیک 1952 و نایب قهرمانی جام جهانی در سال 1954، در جام جهانی 1954 با 11 گل به عنوان آقای گلی رسید و در سال های 1951، 1952 و 1954 به عنوان بهترین گلزن لیگ مجارستان انتخاب شد.
آقای گل جام جهانی 1954 یکی از برترین مهاجمان تاریخ فوتبال جهان بود که در دوران بازی خود به علت گل های فراوانی که با ضربه سر به ثمر رسانده بود، مشهور به "سر طلایی" شد.
کوچیس فوتبال خود را در سال 1949 با باشگاه فرانس واروش آغاز کرد و خیلی زود به تیم ملی راه یافت و در کنار پوشکاش، ژیبور، هیده گوتی و ... تیم جادویی ها را در دهه 50 تشکیل دادند که عصر طلایی فوتبال مجارستان را رقم زدند.
تیم ملی مجارستان با گلزنی های او و پوشکاش به مدال طلای المپیک 1952 رسید و انگلستان را در سال 1953 در استادیوم ومبلی با نتیجه 6 بر 3 خورد کرد. کوچیس در جام جهانی 1954 طی چهار بازی 11 گل به ثمر رساند.
- فرانس پوشکاش (مجارستان، تولد 1927، مرگ 2006)
ظاهر نسبتاً چاق، چهار شانه و قد کوتاه او زیاد به فوتبالیست ها نمی خورد، اما علاقه اش به فوتبال باعث شد تا به سمت این ورزش کشیده شود و پس از مدتی پا در عرصه فوتبال حرفه ای بگذارد.
او در تیم مجارستان که در فواصل سال های 1950 تا 1954 کاپیتان بود و در 85 بازی که برای این تیم انجام داد موفق شد 84 گل به ثمر برساند.
وی تا مدت ها عنوان آقای گلی جهان را یدک می کشید ولی پس از مدتی "علی دایی" توانست این عنوان را از آن خود کند و پوشکاش در مکان دوم قرار گرفت.
با این حال پوشکاش با به ثمر رساندن بیش از 1500 گل در دوران فوتبال خود، برترین گلزن تاریخ فوتبال به شمار می رود. پس از پوشکاش، پله با به ثمر رساندن بیش از 1200 گل در رتبه دوم جای دارد.
نقطه اوج درخشش پوشکاش، جام جهانی 1954 بود. پوشکاش در آن مسابقات با درخششی فوق العاده تیم خود را به فینال رساند.
پوشکاش از چهره های ماندگار و فراموش نشدنی فوتبال است و به عنوان ششمین بازیکن قرن جهان شناخته می شود.
همچنین در سال 2002 ، ورزشگاه "تپ استادیون" در بوداپست را به احترامش به "فرانس پوشکاش" تغییر نام دادند.
فرانس پوشکاش در 17 نوامبر سال 2006 و پس از سالها مبارزه با بیماری سرطان در سن 79 سالگی در گذشت.
هم اکنون جایزه زننده زیباترین گل سال جهان به افتخار وی به نام "جایزه پوشکاش" نامیده می شود.
- هلموت ران (آلمان غربی)
چهارمین بازیکن 10 گانه تاریخ جام های جهانی هلموت ران است. او در دو جام جهانی 1954 و 1958 در تیم ملی آلمان غربی حضور داشت. نکته جالب این که او 10 گل را در 9 مسابقه به ثمر رسانده است و رکورد جالبی را به دست آورده است.
گفته می‌شود در فینال جام جهانی 1954 وقتی هلموت ران گل برتری آلمان‌ها را مقابل مجارستان شکست‌ ناپذیر به ثمر رساند مدام فریاد می‌زند: ”آغاز شد! آغاز شد!"
** آیا می دانید؟
تیم‌های ترکیه، کره جنوبی و اسکاتلند برای نخستین بار در این بازی‌ها حضور پیدا کردند.
در 26 بازی این جام در مجموع 140 گل به ثمر رسید که 27 گل از این تعداد سهم مجارستان بود.
جام جهانی سوییس با 140 گلی که رد و بدل شد، پر گل‌ترین دوره این مسابقات از ابتدا تا جام 1982 اسپانیا بود. با توجه به تعداد کمتر تیم‌ها و مسابقات ( 16 تیم و 26 بازی) نسبت به جام اسپانیا (24 تیم و 52 بازی)، می‌توان این جام را با متوسط 5.4 گل در هر بازی، پر گل‌ترین دوره تاریخ جام جهانی دانست.
خط حمله مجارستان به عنوان بهترین خط حمله شناخته شد و خط دفاع فرانسه به عنوان بهترین دفاع نام گرفت.
عنوان آقای گل به ساندور کوچیس با 11 گل رسید و جایزه بهترین بازیکن جام را به فرانس پوشکاش دادند.
این آخرین دوره مسابقات بود که ژول ریمه، بنیانگذار جام جهانی در آن حضور داشت. ژول ریمه که 33 سال ریاست فیفا را بر عهده داشت، دو سال بعد در سن 83 سالگی در گذشت.
کاپ قهرمانی جام جهانی با شکلی متفاوت نسبت به شکل امروزی، تا سال 1970 جام ژول ریمه نام داشت که برزیل با قهرمانی در سال 1970 به عنوان نخستین تیمی که سه بار جام ژول ریمه را بدست آورده، برای همیشه این جام را به خانه برد.
- ترکیب بازیکنان تیم آلمان غربی قهرمان جام جهانی 1954: تورک، پوسی‌بال، کهل‌مه‌‌یر، اکل، لیبریش، مای، ران، مورلاک، ا. والتر، اف. والتر، شافر
- برترین گلزنان جام:
کوچیس (مجارستان) 11 گل
مرلوک (آلمان غربی) 8 گل
پراسبت (اتریش) 6 گل
- تیم های شرکت کننده:
اتریش، آلمان غربی، بلژیک، انگلستان، فرانسه، مجارستان، ایتالیا، اسکاتلند، سوئیس، ترکیه، یوگوسلاوی، چک (اروپا)
برزیل، مکزیک، اروگوئه، شیلی (آمریکا)
کره جنوبی (آسیا)

"پایگاه تحلیلی،خبری598"

گنج پنهان در موزه هنرهای معاصر تهران

پرتره فرح دیبا چگونه نابود شد؟

پیتر والدمن و گلنار متولی/ ترجمه: شیدا قماشچی

تاریخ ایرانی: داخل ساختمان مدور موزهٔ هنرهای معاصر، راهروهایی حلزونی شکل از سطح خیابان شروع می‌شوند و به پایین می‌روند. گویی این بنا نسخهٔ زیرزمینی موزهٔ گوگن‌هایم نیویورک ساختهٔ فرانک لوید رایت است. چندین گالری مختلف از این راهروها منشعب شده‌اند و هر کدام بخشی از یکی از مهم‌ترین کلکسیون‌های هنری قرن ۲۰ را در خود جای داده‌اند. پاییز امسال نمایشگاهی از آثار اکسپرسیونیست‌های انتزاعی برگزار شد و در آن آثار هنرمندان مشهوری همچون کاندینسکی، مادرول، پولاک، روتکو و استلا که فقط بخشی از گنجینهٔ موزه هستند به نمایش در آمد. مجسمه‌هایی از ارنست، جاکومتی، مگریت و مور به طور دائم در باغ موزه در معرض دید قرار دارند. راهروهای پیچ در پیچ موزه گرد یک مجسمهٔ کلدر می‌چرخند و اجزای قرمز مجسمه میان زمین و هوا در گردش است.

در روز پاییزی آخر ماه اکتبر، موزه که در مرکز شهر قرار دارد مأمنی است برای فرار از ترافیک، دود و ساخت‌وساز کلانشهر ۱۶ میلیونی. گالری‌های موزه خلوت هستند، به استثنای چندین دانشجوی عکاسی که با پرداخت ۱.۵ دلار ورودی می‌توانند روبروی شاهکار جکسون پولاک «نقاشی دیواری روی زمینه قرمز هندی» (Mural on Indian Red Ground -۱۹۵۰) بایستند و در خلوت از آن لذت ببرند.

این بوم ۹×۸ فوتی قرمز رنگ که رگه‌های سفید، خاکستری و مشکی بر آن نشسته است بزرگترین نقاشی پولاک به سبک قطره‌افشانی و نیز گران‌ترین اثر او شناخته می‌شود. پنج سال پیش بنگاه کریستیز ارزش این اثر را ۲۵۰ میلیون دلار برآورد کرده بود. کمی جلوتر دانشجویان مقابل یک اثر مارک روتکو می‌ایستند که چیزی مابین ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون دلار ارزش دارد. استادشان از آن‌ها می‌خواهد تا دربارهٔ جمله‌ای از نقاش که کنار اثر نوشته شده تعمق کنند: «نقاشی راهی برای کسب یک تجربه نیست. خود تجربه است.»

ایران با پایان تحریم‌ها پس از سال‌ها به جهان می‌پیوندد. موزهٔ هنرهای معاصر ایران که توسط فرح پهلوی همسر شاه سابق پیش از انقلاب سال ۱۹۷۹ بنا شد یکی از بزرگترین کلکسیون‌های هنر مدرن غربی را در خارج از اروپا و آمریکای شمالی در خود جای داده است. این موزه که برای مدت‌ها از چشم جهانیان به دور مانده بود بار دیگر به صحنه باز می‌گردد. در ماه نوامبر پس از پایان نمایش آثار اکسپرسیونیسم انتزاعی، نمایشگاه تلفیقی از آثار هنرمندان غربی و ایرانی افتتاح خواهد شد. موزه در ماه اکتبر قراردادی با دولت آلمان امضا کرد تا در پاییز سال آینده ۶۰ اثر هنری -۳۰ اثر غربی و ۳۰ اثر ایرانی - را برای یک نمایشگاه سه ماهه در برلین به آلمان بفرستد. این نخستین نمایشگاهی است که توسط موزه در خارج از ایران برگزار می‌شود. ملیسا چو، رئیس موزهٔ اسمیتسونین واشنگتن می‌گوید که اگر شرایط سیاسی و حقوقی اجازه بدهند، نمایشگاه عظیم‌تری در سال ۲۰۱۷ در این موزه برگزار خواهد شد. او می‌گوید: «این یکی از بزرگترین کلکسیون‌های هنر آمریکایی و هنر پس از جنگ جهانی دوم است که از ۴۰ سال پیش به اینسو دیده نشده است.»

آیت‌الله خمینی با در دست گرفتن قدرت به مبارزه با «غربزدگی» پرداخت، او عقیده داشت که بی‌بندوباری اخلاقی و جنسی غرب بیماری است که گریبان ملت‌های مسلمان را گرفته و فقط به دست حکومت روحانیون مسلمان می‌تواند درمان شود. او فیلم‌ها، کتاب‌ها و موسیقی غربی را ممنوع کرد. او نوشت: «می‌توانید کلاه فرنگی به سر بگذارید و از زنان برهنه در خیابان لذت ببرید و آن را پیشرفت بنامید بی‌آنکه متوجه شوید میراث تاریخی مملکت را بیگانگان تاراج کرده‌اند.»

در ژانویهٔ ۱۹۷۹ پس از فرار شاه و ملکه از ایران، انقلابیون به خیابان‌ها ریختند و موزه گنجینهٔ هنر غربی‌اش را به زیرزمین منتقل کرد. یک ماه بعد زمانی که شبه‌نظامیان انقلابی در موزه حاضر شدند، مهدی کوثر مدیر موزه، فرمانده آنان را مجبور کرد تا فهرستی امضا کند که در آن بهای پرداختی توسط فرح برای خرید هر کدام از تابلوها ذکر شده بود. کوثر که رئیس اسبق موزه هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود، ۱۰ روز پس از آن ماجرا ایران را به همراه خانواده‌اش به مقصد ایتالیا ترک کرد و هرگز بازنگشت. او برای اجتناب از هر پرسش و پاسخی در فرودگاه، فهرست را در آپارتمان خود در تهران باقی گذاشت و از آن پس دیگر فهرست را ندید. کوثر ۷۹ ساله استاد بازنشسته معماری و ساکن رم است. او می‌گوید: «امید داشتم که با امضای ورقه‌ای رسمی، تابلوها به سرقت نروند.»

این کلکسیون به طور چشمگیری دست‌نخورده باقی مانده است، به استثنای پرتره فرح که توسط اندی وارهول نقاشی شده بود و سال‌ها پیش در یکی از قصرهای شاه به دست یک انقلابی چاقو خورد و از بین رفت و نقاشی مدل برهنه ویلیام دکونینگ که در سال ۱۹۹۴ در معامله‌ای سه‌جانبه در فرودگاه وین به دیوید گفن فروخته شد و در ازای آن مینیاتور ایرانی متعلق به قرن شانزدهم که در اختیار یکی از کارکنان کاخ سفید دورهٔ کلینتون قرار داشت، معاوضه شد. به این موضوع اشاره خواهیم کرد.

بقای کلکسیون این موزه تناقض ایرانی را نشان می‌دهد. یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌های بشری که بر یک جدال تاریخی همراه با بیگانه‌ستیزی و تندروی فائق می‌آید. اما در عین حال این داستان قهرمان دیگری نیز دارد که پیش از پیوستن به موزه در سال ۱۹۷۷ هیچ آشنایی با هنر نداشت ولی تمام زندگی‌اش را وقف حفاظت از گنیجنهٔ هنر غربی موزه کرد.

تابلوی «نقاش و مدلش» اثر پیکاسو

اگر از سراشیبی موزه پایین بروید و از طناب مخملی عبور کنید، پس از جارو برقی صنعتی به سمت راست بپیچید، دو در را در مقابلتان مشاهده خواهید کرد. در فلزی زنگ دارد و بر زنگ آن نوشته شده «خدمات نمایشگاه». این در به گنجینه باز می‌شود. بر در سمت چپ نوشته شده «عکاسی» و به اتاق تاریکی باز می‌شود که دیوارهای سیمانی و مبل قدیمی‌اش احساس دفاتر سرایداری در آپارتمان‌های نیویورک را زنده می‌کند. میز کار فیروز شهبازی مقدم در گوشه‌ای قرار دارد. او دو هفته پیش از افتتاح موزه کار در آن را به عنوان راننده آغاز کرد و ۳۰ سال پس از انقلاب، نگهبان گنجینه باقی ماند. عنوان رسمی او «نگهبان» است.

او در ۶۳ سالگی هنوز لاغر است و هر بار که می‌خندد چشمان سیاهش به سویی می‌چرخند. شهبازی دو سال پیش علیرغم بازنشستگی به موزه بازگشت تا برای تهیهٔ کاتالوگ از آثار هنری ایران و کلکسیون غربی و عکاسی کمک کند. او به خوبی تمام آثار گنجینه را می‌شناسد. او ابتدا برای شرکتی کار می‌کرد که کف لینولئوم موزه را نصب می‌کردند. سپس به استخدام موزه در آمد و جعبه‌های باز نشدهٔ آثار هنری را از گوشه و کنار تهران جمع‌آوری می‌کرد و به موزه می‌آورد. کامران دیبا پسر عموی فرح که فارغ‌التحصیل دانشگاه معماری هوارد بود این موزه را طراحی کرد و بسیاری از آثار هنر آمریکایی توسط او برای موزه خریداری شدند. همزمان ملکه که در پاریس در رشته هنر تحصیل کرده بود به هنر اروپایی علاقه داشت و خریدارانی به این منظور استخدام کرد.

دونا اشتاین در سال ۱۹۷۵ به تهران آمد و به مدت دو سال در آنجا ماند تا برای ملکه آثار هنری خریداری کند. او می‌گوید که اجازه نداشتند به کسی بگویند که چه کاری انجام می‌دهند. او اکنون برای موزهٔ وند لس‌آنجلس کار می‌کند: «دوران فوق‌العاده‌ای بود. فقط اضطراب‌آور بود.»

در بحران‌های نفتی سال ۱۹۷۳ بهای بین‌المللی آثار هنری سقوط کرد و ایران از راه فروش نفت به ثروت هنگفتی دست یافت. در سال ۱۹۷۶ دیوید نش که مسئول بخش نقاشی‌های مدرن و امپرسیونیستی بنگاه ساتبیز نیویورک بود با چمدانی حاوی اسلایدهایی از نقاشی‌های متعلق به مجموعه‌دار لس‌آنجلسی نورتون سایمن به تهران پرواز کرد، قیمت این نقاشی‌ها «به طرز مضحکی بالا بود». او به مدت یک هفته در تهران منتظر ماند تا بتواند با رئیس دفتر ملکه دیدار کند، این جلسه در نهایت به سخنرانی دربارهٔ مشکل کپی‌رایت ایران با ساتبیز محدود ماند. او اسلایدها را در آنجا گذاشت و با این فکر بازگشت که سفرش «یک شکست مفتضحانه» بوده است.

چند روز بعد از دفتر ملکه با نش تماس گرفتند تا نظر او را در مورد حراج بعدی ساتبیز جویا شوند. این حراج تابلوهای متعلق به یوزف روزنسفت از بازماندگان هولوکاست بود. او چندین اثر را پیشنهاد کرد؛ ایران کل مجموعه را خریداری کرد. تابلوی «طبیعت بی‌جان با باسمهٔ ژاپنی» اثر پل گوگن از سال ۱۸۸۹ یکی از این آثار است که ۱.۴ میلیون دلار برای خرید آن پرداخت شد که در زمان خود رکورد بی‌سابقه‌ای برای تابلوهای این نقاش محسوب می‌شد. نش می‌گوید که این تابلو امروزه ۴۵ میلیون دلار ارزش دارد. مجید ملانوروزی مدیر موزه می‌گوید که مجموعه‌داران ژاپنی برای این نقاشی «چک سفید» پیشنهاد کرده‌اند.

پس از آنکه کوثر و دیگر متخصصین هنری از ایران گریختند، شهبازی مسئول حفاظت از گنجینه شد. او که دیپلم دبیرستان را داشت مشغول مطالعهٔ کتاب‌های هنری شد و سعی کرد آثار غربی که شناسنامه‌شان گم شده بود را شناسایی کند. او به این آثار علاقه‌مند شد. پس از آنکه مردان مسلح موزه را اشغال کردند، حکومت ۲۰ نفر را مسئول موزه کرد که کوچکترین دانشی از آنچه که در موزه بود نداشتند. شهبازی این افراد را دو به دو داخل گنجینه برد تا به آن‌ها نشان دهد هیچ مورد خلافی در آنجا وجود ندارد. آن‌ها از نقاشی‌های بچه‌گانه شوکه شده بودند. شهبازی می‌گوید: «می‌گفتند این‌ها چیست؟ من می‌توانم بهترش را نقاشی کنم. به آن‌ها می‌گفتم این پیکاسو است و پاسخ می‌دادند خب پیکاسو باشد.» پس از اینکه آشوب خیابان‌ها را فرا گرفت شهبازی بیشتر اوقات دو سال آینده را داخل گنجینه سپری کرد و کلیدها را با خود به همراه داشت. او می‌گوید: «نمی‌خواستم اتفاقی برای گنجینه بیافتد.»

سالن‌های اصلی موزه برای نمایش آثار پروپاگاندای انقلابی و تقدیر از مقاومت و شهادت در طول سال‌های جنگ و طی دههٔ ۱۹۸۰ گشوده شدند. هر از چندی کسی با نامه‌ای به سراغ گنجینه می‌آمد تا آثار را برای فرهنگسراها یا کاخ موزه‌های شاه سابق امانت بگیرد. شهبازی درهای گنجینه را نگشود زیرا گمان می‌برد که آثار امانت داده شده هرگز باز نخواهند گشت. او که اشک در چشمانش حلقه زده می‌گوید: «خدا می‌داند که این جرات را از کجا آوردم. من معمولاً آدم ترسویی هستم ولی برای گنجینه و این موزه مثل شیر می‌مانم.»

در سال ۱۹۹۹ یک دهه پس از درگذشت [آیت‌الله] خمینی و ۲۰ سال پس از فرار شاه، موزه نخستین نمایشگاه آثار غربی را افتتاح کرد. نمایشگاه پاپ‌آرت با آثار هنرمندانی چون هاکنی، لیختن‌اشتاین، راشنبرگ و وارهول برای نخستین بار پس از انقلاب اسلامی به نمایش درآمدند. پس از بالا و پایین‌های فراوان میان محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان، بالاخره اصلاح‌طلبان به قدرت رسیده بودند و این نمایشگاه نیز نشان از تشنج‌زدایی در سیاست ایران داشت. از سال ۲۰۱۳ به اینسو وزرای تکنوکرات اقتصاد و فرهنگ کابینهٔ حسن روحانی سعی کرده‌اند تا محدودیت‌های اعمال شده توسط نیروهای امنیتی و قضایی را کاهش دهند.

به این ترتیب موزه که تحت نظارت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار دارد هر سال به مدت چند هفته آثار غربی را به نمایش می‌گذارد. آن‌ها با دقت عمل می‌کنند تا محافظه‌کاران را آزرده‌خاطر نسازند و این ایده در اذهان شکل نگیرد که مهم‌ترین بخش موزه کلکسیون مشهور جهانی از آثار هنرمندان آمریکایی پس از جنگ جهانی دوم است؛ هنرمندانی که اکثرشان همجنس‌گرا یا یهودی بودند. در این میان هرگز به طور علنی به نقش فرح که ۷۷ سال دارد و ساکن پاریس و واشنگتن است، اشاره نمی‌شود.

در گنجینه آثاری وجود دارند که از چشم عموم پنهان خواهند ماند: نقاشی برهنه اثر پیکاسو و ادوارد مونک؛ یک بوم بزرگ از آندره درن با عنوان «دوران طلایی» و پرترهٔ زن جوان اثر پیر آگوست رنوار با عنوان «گابریل با پیراهن باز».

در سال ۲۰۰۵ علیرضا سمیع‌‌آذر مدیر خبرساز موزه، نقاشی سه لتی فرانسیس بیکن در سال ۱۹۶۸ با عنوان «آرمیدن دو نفر بر تخت، در حضور دیگران» را به نمایش گذاشت. محافظ موزه متوجه شد که در این نقاشی مردان برهنهٔ آرمیده به تصویر درآمده‌اند. این محافظ به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گزارش داد و آن‌ها دستور دادند تا نقاشی به پایین کشیده شود. سمیع‌آذر درخواست حکم کتبی کرد تا به این ترتیب کمی زمان بخرد تا سفیر انگلستان و دیگر مقاماتی که آن شب برای افتتاحیه دعوت بودند بتوانند اثر بیکن را ببینند.

سمیع‌آذر اکنون مدرس هنر است. او با لبخند می‌گوید: «به آن‌ها گفتم، نگاه کنید این‌ها فیگور مرد هستند و زن نیستند. نقاشی انتزاعی است و ناپسند نیست. این فیگورها ممکن است با هم برادر باشند. آن‌ها گفتند می‌دانیم که همجنس‌گرا هستند و در تخت دراز کشیده‌اند. این می‌تواند برای ما دردسر درست کند، به خصوص اکنون که محافظه‌کاران در شرف دستیابی به قدرت هستند و دنبال بهانه می‌گردند تا به ما حمله کنند.»

دستور کتبی وزارت ارشاد پس از ورود مهمان‌ها رسید و آن‌ها توانستند تابلوی سه لتی را کامل مشاهده کنند ولی در هنگام خروج یک لت از تابلو برداشته شده و میخ آن به دیوار باقی مانده بود. حسین شیخ‌الاسلام یکی از دانشجویان تندرویی است که سفارت آمریکا را در سال ۱۹۷۹ اشغال کردند و از آن پس چندین مقام مختلف دولتی داشته است. او می‌گوید: «هنر می‌تواند پلی باشد میان ایران و غرب ولی چند مورد استثنا وجود دارد. برهنگی و همجنس‌گرایی در فرهنگ ایران پذیرفته نیستند.»

صدای زنگ از در دولایهٔ خاکستری عبور نمی‌کند ولی صدای قفل در حاکی از آن است که کسی وارد شده است. یک زنگ دیگر در داخل وجود دارد و یک در فلزی دیگر. این در حدود شش اینچ ضخامت دارد و قفل حروفی مشکی رنگی نیز بالای دستگیره است. در به اتاقی سیمانی باز می‌شود که ۳۲ قاب فلزی کشویی از زمین تا سقف را در خود جای داده است. فقط دو نقاشی در معرض دید قرار دارند: یکی پرترهٔ [آیت‌الله] خمینی و دیگری شاهکاری از پیکاسو متعلق به سال ۱۹۲۷ «نقاش و مدلش» که به گفتهٔ جرمی ملیوس، مورخ هنری دانشگاه تافتز «یکی از عالی‌ترین آثار او در طول دوران کاری‌اش است».

شهبازی و جانشینش (که خودش او را برگزیده است) قاب‌ها را بیرون می‌کشند و از قدیمی‌ترین آثار موزه شروع می‌کنند. اینجا شبیه مغازهٔ پوسترفروشی است که در آن تصاویر از میله‌های فلزی آویخته شده‌اند. این مجموعه از پایان قرن نوزدهم آغاز می‌شود با آثاری از هنرمندانی چون مونه، گوگن، پیسارو، تولوز لوترک، ون‌گوگ و رودن. به اواسط قرن بیستم که می‌رسیم فقط یکی از این قاب‌های فلزی ۱۰ تابلوی پیکاسو (از مجموعهٔ ۳۰ اثر پیکاسوی متعلق به موزه) و ۲ اثر مارک شاگال و یک اثر ژرژ براک و دیگو ریورا را در خود جای داده است.

بخش اعظم این گنجینه متعلق به هنرمندان پس از جنگ دوم جهانی است و در کنار کانال کولر جای داده شده است. حدود ۱۲ اثر از جسپر جونز، ۱۲ اثر رابرت راشنبرگ و حداقل ۱۵ اثر وارهول در این گنجینه وجود دارند. پرتره‌های میک جگر و مرلین مونرو و سری ده‌گانهٔ مائو به اضافهٔ با ارزش‌ترین تابلو از این سری آکریلیک ۱۹۶۳ از تصویر مردی است که از ساختمانی پایین می‌پرد و «خودکشی» نام دارد. یکی دیگر از آثار وارهول از این مجموعهٔ نادر با مضمون مرگ و فاجعه در سال ۲۰۱۳ به قیمت ۱۰۵ میلیون دلار فروخته شد.

اما اثر مورد علاقهٔ شهبازی: نقاشی‌های روتکو. او در حالی که در سنگین گنجینه را پشت سر خود می‌بندد می‌گوید: «من در زندگی‌ام مشکلات فراوانی داشته‌ام و این نقاشی‌ها همیشه من را آرام کرده‌اند.»

موزه پیشنهادهای فراوانی برای خرید نقاشی‌ها دریافت می‌کند. اخیراً بنیاد موناکو ۱۰۳ میلیون یورو (۱۱۰.۷ میلیون دلار) برای خرید تابلوی سه لتی بیکون پیشنهاد داده است. اما مدیر موزه ـ ملانوروزی - می‌گوید که هیچ اثری در معرض فروش نیست حتی آثاری که نمی‌توان آن‌ها را نمایش داد. او می‌گوید: «اگر آن‌ها را بفروشیم چه می‌توانیم بخریم که به این میزان ارزش داشته باشد؟» او امیدوار است که درآمد حاصل از نمایش آثار در خارج از کشور بودجه را فراهم کند تا موزه بتواند پس از ۴۰ سال یک اثر خریداری کند و همچنین نورپردازی و کفپوش‌ها تعویض شده و گنجینه را برای محافظت از سیل ضدآب کنند.

۱۲ سال پیش سمیع‌‌آذر بنگاه کریستیز را استخدام کرد تا آثار برهنهٔ گنجینه را ارزش‌گذاری کنند تا با فروش آن‌ها گنجینهٔ موزه را به روز کند. رئیس‌جمهور آن دوره - محمد خاتمی - این طرح را پذیرفت ولی گفت که تصمیم‌گیری نهایی به عهدهٔ مجلس است. سمیع‌آذر تصمیم گرفت تا ریسک نکند. او می‌گوید فروش آثار هنری آسان است ولی بازپس‌گیری این پول از دولت برای خرید آثار جدید می‌تواند مشکل‌آفرین باشد.

در چهار دههٔ گذشته فقط یک اثر غربی از مجموعه کاسته شده است، اثری از دکونینگ که در سال ۱۹۹۴ با بخش‌هایی از شاهنامهٔ شاه تهماسب که در اختیار خانوادهٔ هاتن قرار داشت، تعویض شد. خانوادهٔ هاتن وارث کارخانهٔ شیشهٔ کرنینگ هستند. مهدی حجت که این تعویض را مهندسی کرد، می‌گوید که پیش از انقلاب شاهنامه را به قیمت ۲۸ میلیون دلار به ایران پیشنهاد کرده بودند. شاه از این خرید امتناع کرد ولی در سال ۱۹۹۱ آرتور هاتن سوم، دیپلمات آمریکایی در کاخ سفید که در زمینهٔ مبارزه با مواد مخدر فعالیت داشت از طریق یک دلال هنری در لندن بار دیگر مذاکرات را آغاز کرد. هاتن این موضوع را از رؤسایش پنهان کرد و هویتش را نزد ایرانیان فاش نکرد زیرا می‌ترسید که شغلش مایهٔ هراس شود. او می‌گوید: «نمی‌توانستم هویتم را آشکار کنم.»

مذاکرات برای انجام این معامله سه سال به طول انجامید. در ابتدا واسطه‌ها پنج نقاشی را در ازای شاهنامه می‌خواستند. اثر مشهور پولاک، میرو، پیکاسو و نقاشی برهنهٔ رنوار مد نظر آن‌ها بود. آقای حجت تصویر این نقاشی‌ها را در اختیار شورای عالی انقلاب فرهنگی قرار داد و تصمیم‌گیری را به آن‌ها واگذار کرد. در آخر ایرانی‌ها حاضر شدند فقط یک نقاشی از دکونینگ - زن برهنه - را معاوضه کنند.

شهبازی به یاد می‌آورد که این نقاشی را در بامداد یک روز به یک هواپیمای جت در تهران منتقل کردند. حجت نگران بود که دولت آمریکا تابلو را برای جریمهٔ دارایی‌های مورد جدال ضبط کند و برای همین ترتیبی داد تا این اثر از طریق وین به دست یک دلال هنری در سوئیس منتقل شود. همزمان شاهنامه را داخل هواپیمای حجت جای دادند و آن را به تهران منتقل کردند. اثر دکونینگ در کالیفرنیا به قیمت ۲۰ میلیون به گفن فروخته شد. خانواده هاتن ۱۰.۵ میلیون دلار دریافت کردند و باقی آن به واسطه‌گران تعلق گرفت. گفن در سال ۲۰۰۶ اثر دکونینگ را به مبلغ ۱۳۷.۵ میلیون دلار به استیون کوهن فروخت.
 

حجت به یاد می‌آورد که در حین مذاکرات طولانی که برای معاوضه یا عدم معاوضه برای شاهنامه در جریان بود، یکی از مقامات مذهبی شورای عالی انقلاب فرهنگی با سرسختی از معاوضهٔ نقاشی رنوار (تصویر زنی که برای خانوادهٔ رنوار کار می‌کرد) مخالفت کرد. او گفت: «این نقاشی رنوار بسیار نفیس است. آن را از دست ندهید.»

منبع: بلومبرگ

"تاریخ ایرانی"